Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

«Պա­տե­րազ­մից հե­տո Հա­յաս­տա­նի հա­մար ա­մե­նա­մեծ խն­դի­րը սահ­մա­նա­զատ­ման հարցն է»

«Պա­տե­րազ­մից հե­տո Հա­յաս­տա­նի հա­մար ա­մե­նա­մեծ խն­դի­րը սահ­մա­նա­զատ­ման հարցն է»
11.12.2020 | 00:44

Քա­ղա­քա­գետ ԳԱ­ՐԻԿ ՔԵ­ՌՅԱՆՆ այն տե­սա­կե­տին է, որ նո­յեմ­բե­րի 10-ից հե­տո Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի 26 տար­վա բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցի՝ տա­րի­ներ շա­րու­նակ ա­ռաջ քաշ­ված հիմ­նադ­րույթ­նե­րը հօդս ցն­դե­ցին: «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում մեկ­նա­բա­նում է՝ քա­ղա­քա­կան պայ­քա­րի տրա­մա­բա­նու­թյունն այն է, որ թե՛ իշ­խա­նու­թյու­նը, թե՛ ընդ­դի­մու­թյունն ի­րենց նպա­տա­կին հաս­նե­լու հա­մար ցան­կա­ցած ա­ռիթ կա­րո­ղա­նան օգ­տա­գոր­ծել: Հետևա­բար, հա­վե­լում է, նո­յեմ­բե­րի 10-ից հե­տո ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կը կամ ա­ռիթն ընդ­դի­մու­թյունն իշ­խա­նու­թյան հաս­նե­լու հա­մար դժ­վար թե բաց թող­ներ:


-Իշ­խա­նու­թյան դիր­քե­րը բա­վա­կան թու­լա­ցել են, ու դժ­վար է պատ­կե­րաց­նել, որ պարտ­ված երկ­րի քա­ղա­քա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը կա­րող են պահ­պա­նել ցան­կա­լի վար­կա­նի­շը,- ա­սում է քա­ղա­քա­գե­տը։- Ըստ էու­թյան, ընդ­դի­մու­թյան հա­մար այժմ ա­մե­նա­հար­մար պահն է իշ­խա­նու­թյու­նը վերց­նե­լու: Ներ­քա­ղա­քա­կան ի­րա­վի­ճա­կի յու­րա­հատ­կու­թյունն այն է, որ ընդ­դի­մու­թյուն-իշ­խա­նու­թյուն պայ­քա­րի ըն­թաց­քում չեն քն­նարկ­վում Հա­յաս­տա­նի զար­գաց­ման, ա­պա­գա­յի, սո­ցիալ-տն­տե­սա­կան խն­դիր­նե­րի լուծ­ման հար­ցե­րը: Ա­ռար­կա­յա­կան միակ բա­նա­վե­ճը պա­տե­րազ­մի ար­դյունք­նե­րի շուրջ է ծա­վալ­վում: Ընդ­դի­մու­թյան միակ փաս­տարկն այն է, որ պարտ­ված քա­ղա­քա­կան ու­ժը չի կա­րող իշ­խա­նու­թյան մնալ: Բայց, ըստ իս, պա­տե­րազ­մից հե­տո Հա­յաս­տա­նի հա­մար ա­մե­նա­մեծ խն­դի­րը սահ­մա­նա­զատ­ման հարցն է: Հա­յաս­տա­նի հա­ն­րա­պե­տու­թյու­նը հարևան պե­տու­թյուն­նե­րից և ոչ մե­կի հետ ա­վարտ­ված սահ­մա­նա­զա­տում ու սահ­մա­նագ­ծում չու­նի: Ի­րա­նի ու Թուր­քիա­յի հետ սահ­մա­նագ­ծու­մը դեռևս ԽՍՀՄ տա­րի­նե­րին է ի­րա­կա­նաց­վել, բայց, օ­րի­նակ, Ադր­բե­ջա­նի հետ սահ­մա­նը հս­տա­կեց­ված չէ, այդ գոր­ծըն­թա­ցը կի­սատ-պռատ է ի­րա­կա­նաց­վել նաև Վրաս­տա­նի հետ:


Այս բարդ խն­դիր­նե­րը լու­ծե­լու հա­մար է, որ ընդ­դի­մու­թյունն ա­սում է, թե Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նու­թյու­նը բա­վա­րար ռե­սուրս­ներ չու­նի, մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում էլ չու­նի այն ըն­կա­լու­նա­կու­թյու­նը, որ լու­ծի այս հար­ցե­րը: Այս պա­հին իշ­խա­նու­թյան դեմ կոն­սո­լի­դաց­վել է գրե­թե ամ­բողջ քա­ղա­քա­կան դաշ­տը, այ­նինչ իշ­խող թի­մը փաս­տա­ցիո­րեն դաշ­նա­կից, ա­ջակ­ցող կամ սա­տա­րող քա­ղա­քա­կան միա­վոր չու­նի: Բայց ու­զում եմ նշել նաև, որ այս լար­վա­ծու­թյու­նը դրա­կան չի ըն­դուն­վում հա­սա­րա­կու­թյան կող­մից: Ի­հար­կե, բո­լորս էլ հաս­կա­նում ենք՝ երկ­րի առջև ինչ խն­դիր­ներ են ծա­ռա­ցել, հաս­կա­նում ենք հին ու ներ­կա իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի մեղքն այս ա­մե­նի մեջ, բայց միա­ժա­մա­նակ ստեղծ­վել է այն­պի­սի կա­ցու­թյուն, որ մար­դիկ վշ­տից քա­րա­ցել են: Սրան զու­գա­հեռ՝ կա 17 ու­ժե­րի հետևից գնա­ցող ակ­տիվ զանգ­ված, որն իս­կա­պես մտել է պայ­քա­րի մեջ, ներգ­րավ­վել է փո­ղո­ցա­յին այն­պի­սի գոր­ծըն­թաց­նե­րում, ո­րոնց նպա­տակն է վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նին հաս­նե­լը:


-Բայց հրա­ժա­րա­կան կտա՞, նա ա­ռա­ջի­կա 6 ա­միս­նե­րի ճա­նա­պար­հա­յին քար­տեզ է ներ­կա­յաց­նում, տրա­մադր­վա­ծու­թյունն այն­պի­սին է, որ պաշ­տո­նը լքե­լու չի պատ­րաստ­վում։
-Ըստ իս՝ ներ­կա ճն­շու­մը բա­վա­րար չէ, որ նա հրա­ժա­րա­կան տա: Ե­թե հա­մե­մա­տենք օ­րի­նակ, 2018-ի քա­ղա­քա­կան ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի, բո­ղո­քի ցույ­ցե­րի, հան­րա­հա­վաք­նե­րի, եր­թե­րի ու այ­սօր­վա ի­րա­դար­ձութ­թյուն­նե­րի զանգ­վա­ծայ­նու­թյու­նը, տար­բե­րու­թյու­նը նկա­տե­լի կլի­նի: Մյուս կող­մից՝ հա­սա­րա­կու­թյան մեծ մա­սը սգի մեջ է ու ըն­կճ­ված, իսկ դա մարդ­կանց քա­ղա­քա­կա­նա­պես ա­վե­լի պա­սիվ է դարձ­նում: Փա­շի­նյանն ու նրա շր­ջա­պատն էլ հաշ­վարկ­ներ են ա­նում ու սպա­սում կուլ­մի­նա­ցիոն կե­տի: Վար­չա­պե­տը երբ ար­դեն զգա, որ էլ իշ­խա­նու­թյուն պա­հել չի կա­րո­ղա­նում, այն­պայ­ման հրա­ժա­րա­կան կտա: Հի­մա պետք է հաս­կա­նալ՝ ընդ­դի­մու­թյու­նը կա­րո՞ղ է հասց­նել այդ կուլ­մի­նա­ցիոն կե­տին, ես, օ­րի­նակ, ա­ռայժմ չեմ նկա­տում դա: Ի­հար­կե, այս­տեղ մեծ դեր ու­նեն նաև ար­տա­քին լծակ­նե­րը: Հա­յաս­տանն այժմ տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին այն­պի­սի մի ի­րադ­րու­թյան մեջ է հայ­տն­վել, իսկ ար­տա­քին դի­վա­նա­գի­տության մեջ մեր դիր­քերն այն­քան փխ­րուն են, որ, բնա­կա­նա­բար, մեր ա­պա­գա­յին առ­նչ­վող շատ հար­ցեր չենք կա­րող ինք­նու­րույն լու­ծել: Անվ­տան­գա­յին այն­պի­սի բարդ ի­րա­վի­ճակ է ստեղծ­վել, որ Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը, ու­զեն թե չու­զեն, ստիպ­ված են հաշ­վի առ­նել Ռու­սաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան ղե­կա­վա­րու­թյան և ան­ձամբ նա­խա­գահ Պու­տի­նի դիր­քո­րո­շու­մը: Այս ա­ռու­մով՝ ար­տա­քին ազ­դակ­նե­րը կա­րող են ա­վե­լի վճ­ռա­կան լի­նել, քան փո­ղո­ցի ակ­ցիա­նե­րը:
-Ընդ­դի­մու­թյան հիմ­նա­կան փս­տարկ­նե­րից մեկն այն է, որ պարտ­ված երկ­րի ղե­կա­վա­րը չի կա­րող նս­տել բա­նակ­ցա­յին սե­ղա­նի շուր­ջը, նա բա­նակ­ցող չէ:
-ՈՒ­զում եմ Ձեզ հարց տալ՝ իսկ ո՞ր բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի մա­սին է խոս­քը: Կար­կա­մում են, չէ՞: Ե­թե խո­սում ենք Ղա­րա­բա­ղյան հա­կա­մար­տու­թյան խա­ղաղ կար­գա­վոր­ման բա­նակ­ցու­թյու­նե­րի մա­սին, ա­պա չեմ կար­ծում, որ դրանք շուտ կսկս­վեն: Չնա­յած Ռու­սաս­տանն ու Ֆրան­սիան ակ­տի­վո­րեն հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ են ա­նում:

-Այդ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը գու­ցե որ­պես մա­հա՞կ են բա­նեց­նում Ռու­սաս­տա­նի վրա:
-Ա­յո, ճիշտ եք, նման հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի հիմ­քում 90 տո­կո­սով գեր­տե­րու­թյուն­նե­րի շա­հերն են, մնա­ցած 10 տո­կոսն է միայն հար­ցի բուն էու­թյա­նը վե­րա­բե­րում: Այդ եր­կր­նե­րը, 26 տա­րի շա­րու­նակ թմբ­կա­հա­րե­լով մար­դու ի­րա­վունք­նե­րի ու ա­զա­տու­թյուն­նե­րի մա­սին ու հան­դես գա­լով ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյան ա­նու­նից, չհաս­կա­ցան՝ ա­ռաջ­նա­յի­նը մի բուռ ժո­ղովր­դի սե­փա­կան հո­ղի վրա ապ­րե­լու և ինք­նո­րոշ­ման հարցն է: 26 տա­րի շա­րու­նակ տար­բեր մա­նի­պու­լյա­ցիա­նե­րի մի­ջո­ցով չճա­նա­չե­ցին Ար­ցա­խի ան­կա­խու­թյու­նը, բայց այժմ, երբ ա­մեն ինչ ող­բեր­գա­կան ա­վարտ ու­նե­ցավ, հան­դես են գա­լիս բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը շա­րու­նա­կե­լու օգ­տին: Չեմ կար­ծում, թե ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի ձևա­չա­փով բնակ­ցու­թյուն­ներն ար­դյու­նա­վետ ու ա­ռար­կա­յա­կան կլի­նեն, կամ էլ Ադր­բե­ջա­նը կմաս­նակ­ցի դրանց: Նշենք նաև, որ այ­սօր ոչ միայն Հա­յաս­տա­նի, այլև Ադր­բե­ջա­նի սու­բյեկ­տայ­նու­թյան մա­կար­դա­կը մի­ջազ­գա­յին հար­թակ­նե­րում ըն­կել է: Եվ դեռ հարց է՝ հաղ­թա­նա­կը ինչ վնաս տվեց Ադր­բե­ջա­նին: Չմո­ռա­նանք, որ այժմ պաշ­տո­նա­կան Ան­կա­րան է ո­րո­շո­ղը՝ Բա­քուն մաս­նակ­ցի՞ բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցին, թե՞ ոչ: Ռու­սաս­տա­նի դիր­քո­րո­շու­մը, ի­հար­կե, նույն­պես կարևոր է: Մոսկ­վան տե­ղադ­րել է իր խա­ղա­ղա­պահ­նե­րին և 2500 քա­ռա­կու­սի կի­լո­մետ­րի հա­մար անվ­տան­գա­յին ո­րո­շա­կի ե­րաշ­խիք­ներ է տվել: Ստաց­վում է հետևյա­լը՝ Թուր­քիան բա­վա­րար­ված է, ո­րով­հետև 30 տա­րի անց վեր­ջա­պես կա­րո­ղա­ցավ Հա­րա­վա­յին Կով­կաս մտ­նել, վե­րահս­կո­ղու­թյուն հաս­տա­տեց Ադր­բե­ջա­նի քա­ղա­քա­կա­նու­թյան, ինչ­պես նաև է­ներ­գա­կիր­նե­րի՝ նավ­թա­մուղ­նե­րի ու գա­զա­մուղ­նե­րի նկատ­մամբ: Ռու­սաս­տանն իր նպա­տա­կին հա­սավ այն­քա­նով, որ կա­րո­ղա­ցավ ռազ­մա­կան ներ­կա­յու­թյուն ա­պա­հո­վել դե­յու­րե Ադր­բե­ջա­նի տա­րած­քում, ին­չը լավ մի­ջոց է տա­րա­ծաշր­ջա­նում մանևրե­լու, ինչ­պես նաև Ադր­բե­ջա­նի ու Թուր­քիա­յի նկատ­մամբ ո­րո­շա­կի վե­րահս­կո­ղու­թյուն ու­նե­նա­լու հա­մար: Բա­ցառ­ված չէ, որ տա­րա­ծաշր­ջա­նում ՌԴ-ի ներ­կա­յու­թյունն ա­պա­գա­յում կա­րող է ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­նալ Ի­րա­նի վրա: Միա­ցյալ Նա­հանգ­ներն ու Ֆրան­սիան քաջ գի­տակ­ցում են, որ խա­ղից դուրս են մնա­ցել: ԱՄՆ-ը, խր­ված լի­նե­լով նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րում, պար­զա­պես բաց թո­ղեց պա­հը, իսկ Ֆրան­սիան եր­բեք էլ աչ­քի չի ըն­կել ռազ­մա­կան ներ­կա­յու­թյուն ա­պա­հո­վե­լով կամ պա­տե­րազմ­նե­րին մի­ջամ­տե­լով: Այս ա­մե­նով հան­դերձ՝ չեմ կար­ծում, թե Ղա­րա­բա­ղյան հա­կա­մար­տու­թյան բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը մոտ ա­պա­գա­յում ու մեծ թա­փով են սկս­վե­լու: Այս պա­հին մեր բա­նակ­ցե­լու թիվ մեկ օ­րա­կար­գը պետք է հայ ռազ­մա­գե­րի­նե­րին վե­րա­դարձ­նե­լու հար­ցը լի­նի, պետք է ճշտ­վի նաև տրանս­պոր­տա­յին մի­ջանց­քի հար­ցը, որ տր­վե­լու է Ադր­բե­ջա­նին Նա­խիջևա­նին կապ­վե­լու հա­մար: Չնա­յած կա­րող է պա­տա­հել, որ Կրեմ­լի «խո­հա­նո­ցում» այդ ճա­նա­պար­հը գծել են:


Զրույ­ցը՝
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ

Դիտվել է՝ 10777

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ